သင္ခန္းစာယူစရာ သမိုင္းပညာ( ျပည္သူလူထု သို႔မဟုတ္ အျပစ္မတင္ထိုက္ေသာ)

(ဦးနာေအာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပို႔စ္တစ္ခုေရးခဲ့တုန္းက ရန္လိုတယ္ေဒါသႀကီးတယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲခံလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကို႐ြက္၀ါ အေသးအဖြဲေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံမေနပါနဲ႔ လို႔လဲေျပသြားေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ သမိုင္းကိုျပန္သံုးသပ္ၿပီး သင္ခန္းစာယူတဲ့အလုပ္ကို အေသးအဖြဲလို႔ မျမင္။ အဲလိုသံုးသပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ပဲ သံုးသပ္ပါမွ ႐ိုးသားတယ္။ အေျဖမွန္ကိုေရာက္နိုင္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ျပည္သူလူထုဆိုတာ အျပစ္တင္ေကာင္ေသာ အရာမဟုတ္လို႔လည္း ေျပာျခင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီပိုစ္ကိုေရးလိုက္ရတာပါ။)
သမိုင္းဆိုတာကို ေရွ႕ကလူေတြေရးထားသမွ်ကို ဖတ္ထားမွတ္ထား႐ံုနဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးသိပ္မရွိနိုင္ပါဘူး။ တိမ္ျမဳတ္ေနေသးတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြရွာရမယ္။ (ဒါကေတာ့ သမိုင္သုေတသီေတြနဲ႔ ပိုဆိုင္ပါလိမၼယ္။) လက္လွမ္းမီသမွ် အခ်က္အလက္ေတြကို သံုးသပ္သင္ခန္းစာယူရမယ္။ ( ဒါကေတာ့ လူတိုင္းလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ) ခုႏွစ္ေတြ လူနာမည္ေတြကို အလြတ္က်က္မွတ္႐ံုနဲ႔ သမိုင္းေလ့လာတယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ကၿပီးၿပီလား။ စာေမးပြဲၿပီးရင္အားလံုးေမ့ပစ္လိုက္တာမ်ားပါတယ္။ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ေတြကေန သံုးသပ္ပညာယူတာေတြမလုပ္နိုင္ရင္ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ မအေအာင္လို႔ ဆိုတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ကလည္း ျပည့္၀နိုင္ပါ႔မလား။ ကေလးေတြကိုသမိုင္းသင္တာမွာ ဒီလိုျဖစ္ပါသည္လို႔ သင္မေပးသင့္ဘူးထင္တယ္။ အဲဒါကသမိုင္း သင္တာမဟုတ္ပဲ အယူအဆေတြ ႐ိုက္သြင္းေပးတာနဲ႔တူတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြအားလံုးကို ခ်ျပၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္နိုင္လဲဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ခိုင္းရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ကိုလည္း ေျမေတာင္ေျမွက္ေပးရာေရာက္ၿပီး ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ႐ိုးသားမႈလဲရွိသြားတာေပါ႔။

ျမန္မာ့သမိုင္းကိုၾကည့္ရင္ ကိုလိုနီေခတ္က အရွည္ႀကီးပါ။ အဲဒီကာလ အရွည္ႀကီးမွာ လြတ္လပ္ေရးရလိုစိတ္ဓါတ္ေတြက တေလွ်က္လံုးနိုးၾကားေနခဲ့ၾကလို႔လား။ တိမ္ျမဳတ္အားနည္းေနတဲ့ ကာလေတြလည္းရွိမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာရွိေနတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ဘြဲ႔ခံလိုသူေတြဆိုၿပီး အျပစ္တင္ၾကမွာလား။ ျပည္သူတို႔စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အေျခအေနေတြ အမ်ားႀကီးအေပၚမူတည္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱရားက ဖိႏွိပ္မႈက အရမ္းအားႀကီးလြန္းရင္ ျပည္သူေတြဟာ မ်က္ေစ့နားေတြပိတ္ၿပီး မိမိအခြင့္အေရး မိမိနားမလည္ ေတာင္းဆိုရေကာင္းမွန္းလည္းမသိေလာက္ေအာင္ အေန ေၾကာက္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဖိႏွိပ္သူရဲ႕ အဆိုေၾကာင့္ျဖစ္တာ ျပည္သူ႔အျပစ္မွမဟုတ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ေခတ္အလိုက္ေပၚေပါက္လာတဲ့ စာေပ၊ စာနယ္ဇင္း၊ အနု ပညာရွင္တို႔ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သခင္ကိုေတာ္မႈိင္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို စာေပနဲ႔ ျပည္သူ႔ကိုအလင္းေဆာင္ေပးသူ၊ ကေလာင္လက္နက္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူ၊ စသျဖင့္ေခၚၾကတာေပါ႔။ အဲလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ထြန္းကားတဲ့ေခတ္မွာ ျပည္သူေတြက အေတြးအေခၚပိုင္းမွာ ပိုေတာ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမထြန္းကားလို႔ ျပည္သူေတြအေနၾကရတာဆိုရင္ေရာ အေၾကာင္းရင္းက ရွင္ေနၿပီးသားမို႔ ျပည္သူအျပစ္မရွိပါ။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာတစ္ခုက ေခတ္အလိုက္ေပၚေပါက္လာတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈပါ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြ စည္း႐ံုးေရးအရည္အခ်င္းရွိရင္ရွိသလို ျပည္သူလူထုက စည္းလံုးညီၫြတ္ၾကၿပီး ညံ့ရင္ည့ံသလို ျပည္သူ႔စည္း႐ံုးေရး ၿပိဳကြဲတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သူတို႔အာဏာတည္ၿမဲေအာင္ အေသအခ်ာ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တတ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရက ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့လို႔ ေတာင္ေပၚသားနဲ႔ ေျမျပန္႔သား မယံုမၾကည္းေသြးကြဲခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္႐ိုးသားၿပီး စည္း႐ံုးေရးအရည္အခ်င္ရွိတဲ့ သခင္ေအာင္ဆန္းလို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးေပၚလာေတာ့ အမွန္တကယ္စည္းလံုးခ်င္း မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ထူၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြယူ နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအေျခအေနေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြကို အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳးဆို ၿပီးအျပစ္တင္မွာလား။ မတင္သင့္ပါဘူး။ ေသြးကြဲခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ျပန္လည္စည္းလံုးမႈတည္ေဆာက္နိုင္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း အားလံုးကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး သင္ခန္းစာယူဖို႔သာရွိပါတယ္။
ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးအေနနဲ႔ ေျပာလာမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ သေဘာထားေတြဟာ သူတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၊ တစ္ေခတ္တည္းေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ စာေပ၊ အနု ပညာရွင္တို႔ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ၊ လူထုေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြအေပၚမွာ အမ်ားႀကီးမူတည္ပါတယ္။ တစ္ျခားကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိေနနိုင္ေသးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးအေနနဲ႔ အရမ္းအေနရင္ (ဥပမာ ..ေမြးရာပါ မိမိအခြင့္ အေရးေတာင္နားမလည္ရင္)၊ အရမ္းဆိုးေနရင္ (ဥပမာ ..မူးရစ္ေဆးေတြ ၀ယ္လိုအားေကာင္းေနရင္)၊ အရမ္းခိုက္ရန္ေဒါသေတြပြားၿပီး စည္းလံုးမႈၿပိဳကြဲေနရင္ (ဥပမာ ..ျပည္တြင္စစ္ေတြျဖစ္ေနရင္) တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြအားေကာင္းၿပီး ဘာေတြအားနည္းေနလဲ။ ေနာက္ထပ္ေရာဘာအေၾကာင္းေတြရွိနိုင္ေသးလဲ။ ဒါကိုပဲစဥ္းစားအေျဖရွာသင့္ပါတယ္။ ျပည္သူကိုအျပစ္မတင္သင့္ပါ။
လက္ရွိျပည္သူေတြကို အျပစ္တင္ျခင္တဲ့လူရွိရင္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ တို႔ျပည္သူေတြမအေအာင္၊ မဆိုးေအာင္၊ စည္းလံုးညီၫြတ္ေအာင္ အသင္ဘယ္ေလာက္လုပ္ၿပီးပါၿပီလဲ။ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးပန္းအားထုတ္ခဲ့ပါသလဲ။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေရာဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့ပါသလဲ။ အခုေျပာခဲ့တာေတြ တစ္ခုခုအားနည္းေနခဲ့ရင္ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကိုရွာၾကည့္ပါ။ ျပည္သူလူထုမွာအျပစ္ မရွိတာထင္ရွားသြားပါလိမၼယ္။
(ဦးနာေအာက္က်႐ႈံးရတာ ျပည္သူကအာမေပးလို႔ပါလို႔ ဆိုခ်င္လည္းဆိုၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါ။ ဟုတ္တယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း ျပည္သူကို အျပစ္တင္ရင္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က ျပည္သူေတြဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ရပါလိမၼယ္။ အဲဒီေခတ္က တိုင္းရင္းသားကိုအားေပးေရး နယ္ခ်ဲ႕နိုင္ငံျခားသားကိုအားမေပးေရး (ဆိုတဲ့ ၀ံသာနု) စိတ္ဓါတ္ကို လႈံ႔ေဆာ္ေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္မေပၚခဲ့ လို႔ေနမွာပါ။ အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္ ရွိခဲ့ရင္လည္း နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ဖိႏွိပ္ထားခဲ့လို႔ ျပည္သူၾကားမွာ၀ံသာနုစိတ္ အားနည္းခဲ့တာျဖစ္ရပါမယ္။)